“We zijn altijd bereid om gasten te ontvangen wanneer dat mogelijk is en we moedigen mensen die geïnteresseerd zijn in een bezoek aan het college aan, maar in dit geval ben ik er niet zeker van dat een bezoek aan ons aan uw verwachtingen voldoet. Hoewel we een administratief gebouw hebben met de naam Erasmus, is er verder weinig verband en na een gesprek met onze archivarissen is mij verzekerd dat er weinig te zien is dat verband houdt met uw project”, schrijft Ginny Jordan-Arthur mij naar aanleiding van mijn plan om Erasmus House van de University of Roehampton in het zuid-westen van Londen te bezoeken.
Op donderdag 8 juni kom ik in Roehampton aanfietsen. Julia Tomas wacht mij daar op. Wat weet zij van Erasmus? Bijvoorbeeld dat hij ontstemd was toen hij in Oxford wel bier, maar geen wijn te drinken kreeg. Voor mij een nieuw verhaal, maar wel passend bij Erasmus’ theorie dat rode wijn zijn niersteenklachten zou verminderen. Het gebouw is zo’n twintig jaar geleden naar Erasmus genoemd. Van Julia en enkele andere bezoekers hoor ik dat de universiteit van oorsprong katholieke was en alle gebouwen naar priesters vernoemd waren. Tegenwoordig telt meer dat de naamgever een voorbeeldig figuur moet zijn geweest. Zo werd een gebouw omgedoopt naar Mandela en is er een gebouw genoemd naar een Afrikaans verpleegster in oorlogsgebied.
Natuurlijk vind ik Erasmus bij uitstek een voorbeeld zowel als leermeester als als moreel kompas, maar dat beeld leeft niet erg bij de mensen die ik spreek. Eerder nog denkt men aan het Erasmus-programma (waaraan het VK niet meer meedoet).
Om de terugweg naar mijn hotel aan de andere kant van Londen kom ik door Erasmus Street, een lommerrijke laan, waar het geluid van basisschoolleerlingen klinkt uit de Millbank Academy. Voor de aardigheid vraag ik nog aan wat voorbijgangers naar Erasmus, maar mensen die wonen of werken in Erasmus Street hebben geen idee naar wie deze straat genoemd is (“maar ik werk hier ook nog maar een halfjaar”).